Het onderstaande verhaal is een paar jaar oud. Inmiddels ligt deze vorm van landbouw op zijn gat. Bracht een kilo latex tien jaargeleden ruim 150 baht per kilo op, nu is het nog net 20 baht..... Reed ik vroeger vanuit het dorp ruim 4 kilometer tussen alleen maar rubberbomen, nu is er een mix van de laatste rubberbomen en de nieuwe aanplant: palm.
We hebben nog zo'n 75 bomen in de tuin staan, maar getapt wordt er niet meer.
We laten het verhaal hier staan als herinnering aan de tijd die ooit was.....
We hebben nog zo'n 75 bomen in de tuin staan, maar getapt wordt er niet meer.
We laten het verhaal hier staan als herinnering aan de tijd die ooit was.....
Hevea, de rubberboom...
(Hoe het ooit was......)
Vroeger hadden we Hevea banden en laarzen. Een perfecte naam want Hevea is de naam van de boom die zorgt dat er bij droog weer in de rubberplantages van o.a. Thailand latex in de bakjes vloeit.
Onze tuin heeft zo'n 150 bomen. Ze zijn nu ruim 10 jaar oud en zijn druk bezig met hun 'tap-carriere'. Bij droog weer gaat de rubbertapper midden in de nacht in het aardedonker met zijn gereedschap de bomen langs. Een koplampje helpt hem of haar om makkelijk de paden te kunnen volgen. Op zich trouwens toch niet zo moeilijk want de bomen zijn keurig in rijen geplant. De rijen staan 7 meter uit elkaar, en tussen de bomen onderling is een afstand van 3 meter. Een pad vinden is niet zo moeilijk.
De latex vloeit uit de boom doordat een scherpe snede in de bast een wond veroorzaakt. Het gereedschap is een lang mes, dat aan de voorzijde 'omgekruld' is. Zo wordt alleen het hoogstnodige weggesneden. Na het bewerken van alle bomen gaat de rubbertapper terug naar zijn hut. In de komende uren doet de boom zelf zijn werk: de vloeibare latex sijpelt in de opvangbakjes onder de snede. Na een paar uur is het bakje aardig volgelopen. Een paar ons latex per boom, en de boom laat geen latex meer los...
De rubbertapper keert na een korte nachtrust vroeg in de ochtend terug naar zijn bomen en leegt de bakjes. Deze bakjes waren traditiegetrouw van de kokosnootschaal, maar tegenwoordig zijn ze meestal van plastic: makkelijker leeghalen, minder verlies.
De latex kan na het verzamelen worden verkocht. Grote emmers staan langs de kant van de weg en de werklui wachten op de komst van de 'middleman' die de latex opkoopt. Er wordt getest hoeveel % water er in zit omdat voor water niet wordt betaald. Tja, vroeger zal er beslist misbruik van gemaakt zijn, maar tegenwoordig gaat het toch pietje precies.
Na het wegen krijgen de werklui hun kilo's direct uitbetaald (bij Nui haar land in Trang), of er wordt geregistreerd en later -na een aantal tap-dagen- betaald. Voor een stuk land van een rai of 3 tot 4 (0ngeveer een voetbalveld) houdt men dan 300 baht over. Dat wordt verdeeld tussen de werker en de eigenaar. De eigenaar krijgt 60 %, het werkvolk 40%. Soms is de verdeelsleutel 50%-50%.
De latex kan ook verwerkt worden tot matten. Het proces duurt dan langer, maar levert dus ook meer op. Latex wordt in 'platte bakken' gegoten, er wordt een zuur toegevoegd en andere stoffen. Na het 'harden' worden de dikke plakaten door de pers platgewalst. Met een fraai ruitjespatroon hangen de wittematten -nadat ze zijn gewassen en alle gevaarlijke stoffen eruit zijn gespoeld- daarna te drogen over een bamboe lat.
Na het drogen -de matten zijn dan donkergeel geworden- worden ze opgestapeld en weggebracht.
De laatste jaren brengt de rubber niet veel meer op. Het is daarom dat het gebied tussen dorp en waterval nu van zijn rubberbomen ontdaan wordt. Veel machines gaan als oud-ijzer naar de opkoper zoals op de foto's is te zien.
Vroeger hadden we Hevea banden en laarzen. Een perfecte naam want Hevea is de naam van de boom die zorgt dat er bij droog weer in de rubberplantages van o.a. Thailand latex in de bakjes vloeit.
Onze tuin heeft zo'n 150 bomen. Ze zijn nu ruim 10 jaar oud en zijn druk bezig met hun 'tap-carriere'. Bij droog weer gaat de rubbertapper midden in de nacht in het aardedonker met zijn gereedschap de bomen langs. Een koplampje helpt hem of haar om makkelijk de paden te kunnen volgen. Op zich trouwens toch niet zo moeilijk want de bomen zijn keurig in rijen geplant. De rijen staan 7 meter uit elkaar, en tussen de bomen onderling is een afstand van 3 meter. Een pad vinden is niet zo moeilijk.
De latex vloeit uit de boom doordat een scherpe snede in de bast een wond veroorzaakt. Het gereedschap is een lang mes, dat aan de voorzijde 'omgekruld' is. Zo wordt alleen het hoogstnodige weggesneden. Na het bewerken van alle bomen gaat de rubbertapper terug naar zijn hut. In de komende uren doet de boom zelf zijn werk: de vloeibare latex sijpelt in de opvangbakjes onder de snede. Na een paar uur is het bakje aardig volgelopen. Een paar ons latex per boom, en de boom laat geen latex meer los...
De rubbertapper keert na een korte nachtrust vroeg in de ochtend terug naar zijn bomen en leegt de bakjes. Deze bakjes waren traditiegetrouw van de kokosnootschaal, maar tegenwoordig zijn ze meestal van plastic: makkelijker leeghalen, minder verlies.
De latex kan na het verzamelen worden verkocht. Grote emmers staan langs de kant van de weg en de werklui wachten op de komst van de 'middleman' die de latex opkoopt. Er wordt getest hoeveel % water er in zit omdat voor water niet wordt betaald. Tja, vroeger zal er beslist misbruik van gemaakt zijn, maar tegenwoordig gaat het toch pietje precies.
Na het wegen krijgen de werklui hun kilo's direct uitbetaald (bij Nui haar land in Trang), of er wordt geregistreerd en later -na een aantal tap-dagen- betaald. Voor een stuk land van een rai of 3 tot 4 (0ngeveer een voetbalveld) houdt men dan 300 baht over. Dat wordt verdeeld tussen de werker en de eigenaar. De eigenaar krijgt 60 %, het werkvolk 40%. Soms is de verdeelsleutel 50%-50%.
De latex kan ook verwerkt worden tot matten. Het proces duurt dan langer, maar levert dus ook meer op. Latex wordt in 'platte bakken' gegoten, er wordt een zuur toegevoegd en andere stoffen. Na het 'harden' worden de dikke plakaten door de pers platgewalst. Met een fraai ruitjespatroon hangen de wittematten -nadat ze zijn gewassen en alle gevaarlijke stoffen eruit zijn gespoeld- daarna te drogen over een bamboe lat.
Na het drogen -de matten zijn dan donkergeel geworden- worden ze opgestapeld en weggebracht.
De laatste jaren brengt de rubber niet veel meer op. Het is daarom dat het gebied tussen dorp en waterval nu van zijn rubberbomen ontdaan wordt. Veel machines gaan als oud-ijzer naar de opkoper zoals op de foto's is te zien.
Klik hiervoor algemene informatie over activiteiten.