Legende van Manora
Het grote woud van Himapan ligt aan de voet van de Himalaya. Daar woont de koning van de ´vogelmensen´ in de hoofdstad Suwan Nakan, de stad van goud. De koning leeft daar met zijn zeven dochters, allemaal even mooi en lief. De dochters zijn klein van stuk en dragen altijd zijden glinsterende jurken. Manora is niet alleen de jongste dochter maar ook de allermooiste.
Elke volle maan vliegen de zeven mooie zusters door de nacht naar de verblijfplaats van een monnik bij een meertje. Ze genieten ervan om hier hun vleugels en staarten af te leggen en ze baden zich tot de zon weer bijna opkomt. Als de gouden zon met zijn eerste stralen de horizon vol vuur zet, vliegen ze rustig en vredig weer terug naar hun vader.
Op een van de vollemaan nachten hoort een jager van het nabijgelegen koninkrijkje Pawnkala gewisper en gefluister zoals hij nog nooit had gehoord. Hij gaat op onderzoek uit en ziet hoe de zeven schoonheden hun vleugels en staarten afleggen en weer hun bad nemen. De jager bezoekt de monnik en vraagt hem of hij weet hoe hij zo´n prachtige vogelvrouw zou kunnen vangen om deze aan zijn prins Sutone te schenken.
De monnik vertelt hem dat de enige manier om zo´n fantastische hemelse figuur te vangen is dat je een gelijk zo fantastisch mooi wapen moet gebruiken. Alleen de lusvormige kronkelige lus van de koning der slangen zou zo´n vogelprinsesje kunnen vangen. Het lukt hem om deze lus te lenen en bij een volgende gelegenheid ligt hij klaar om de mooiste vogelprinses te vangen. En ja, het lukt hem. Gevangen in de strik probeert Manora met al haar krachten los te komen, maar het lukt niet.... De jager Bun neemt de veren en zijn veroverde prinsesje mee om aan de prins te presenteren. Prins Sutone, jong en knap, wordt meteen verliefd en trouwt zijn Manora.
Hoewel de goede prins goed voor haar zorgt, is Manora niet gelukkig. Haar hart verlangt naar de lucht, naar haar eigen koninkrijkje met de mensen die daar in het hemelse rijk wonen. .. Daar aan de voet van de Himalaya. Zevoelt zich als een gekooide vogel... Maar zoals alle gekooide dieren begint ze na verloop van tijd te vergeten wat vrijheid is Ze wordt ook verliefd, zwaar verliefd op de prins en ze vergeet dat ze een kinaree, een vogel-prinsesje is.
Dan komt er oorlog over Pawnkala. Als kroonprins krijgt Sutone de taak om het leger te leiden en hij laat -met pijn in het hart- zijn geliefde achter onder de hoede van zijn ouders.... Binnen de paleismuren heeft Sutone een vijand: de 'minister van rechtvaardigheid' . Lange tijd heeft deze geprobeerd hem te manipuleren, maar prins Sutone is niet alleen slim, maar ook nog eens moeilijk te manipuleren. De honger naar macht is groot en juist nu, tijdens de afwezigheid van de prins, ziet de minister zijn kans schoon.
Op een nacht schrikt de koning wakker uit een droom. Hij vertelt het tegen de 'minster van rechtvaardigheid'. Deze geeft een fraai staaltje van toneel weg als hij diep loopt na te denken. Na lang nadenken zegt hij: 'Ik zie de dood, 't is de dood... U moet een serieus offer brengen van een van uw naasten. Het is Manora, het moet Manora zijn." De koning probeert nog andere oplossingen, maar de minister houdt voet bij stuk. (Het komt hem wel goed uit: een mooie gelegenheid om de prins te verzwakken). Manora die alles gehoord heeft stapt op de koning af. "Hoogheid, ik offer mezelf op opdat u verder kunt regeren, maar ik heb een wens, meer een voorwaarde. Ik wil een afscheidsdans doen..." De koning stemt met pijn in het hart toe.
De avond komt dat Manora haar afscheidsdans zal houden. Manora heeft haar goudenglitterjurk aan en haar gevederde vleugels. Er wordt een kampvuur gemaakt en Manora begint te dansen... Ze danst en danst en met alle sierlijke bewegingen en sprongen werden de vleugels sterker en sterker. Manora wordt weer een met haar vleugels. Dan, bij een sprong in het vuur spreidt zij haar vleugels en zweeft weg, op weg naar haar vader in het koninkrijkje onder aan de voet van de Himalaya!
Na een lange strijd komt de prins terug en hoort wat Manora is overkomen. Woedend gooit hij de minster van rechtvaardigheid in de kerkers en gaat op zoek naar zijn geliefde. Als eerste trekt hij naar het meertje waar Manora ooit gevangen was genomen. Hij ontmoet de monnik en die zegt: "Hier is de ring die Manora achterliet. Ze weet weer dat ze een vogelprinses is en laat weten dat als je echt van haar houdt dat je dan zelf op een fatsoenlijke manier bij haar vader om haar hand moet komen vragen." De prins wil niet anders! "Maar pas op, het zal niet meevallen. Ik schenk je deze aap, hij zal je de weg wijzen en van raad voorzien. Het is een zwaar avontuur en het duurt 7 jaar, 7 maanden, 7 weken en 7 dagen voor je haar terug zult vinden...." Prins en aap gaan op pad en uiteindelijk komt hij in het land van de vogelmensen.
De aap raadt hem aan te rusten bij het meer. Juist komen er een paar vogelmensen aan die kruiken water komen vullen om Manora te wassen. De aap adviseert de prins om de ring die hij van de monnik heeft gekregen in de kruik te stoppen zonder dat de vogelmensen dit kunnen zien. Dat lukt...
Manora is de prins niet vergeten. Als tijdens het wassen de ring in haar schoot belandt, geeft ze een gilletje van blijdschap. Manora hoort de andere vogelmensen die de kruiken hadden gevuld uit. Zo komt ze te weten dat de mooie prins daar aan de rand van het water rust. Blij gaat Manora naar haar vader en vraagt hem om prins Satone te horen. Hij komt vragen om haar hand.
De prins vraagt plechtig om de hand van de dochter. De koning is vereerd en blij met de prins, een nette echte prins. Toch vindt hij dat de menselijke prins een test moet afleggen. Als hij echt van manora houdt, dan moet hij haar uit al zijn dochters kunnen kiezen. Zo gebeurt het dat alle dochters hun mooiste gouden glitterende zijden jurken aantrekken en ook hun vleugels. Samen zitten ze in een kring. Prins Satone schrikt van al die gelijkuitziende schoonheden. Maar de ring om de vinger van 1 van hen, EN de blik in haar ogen zorgt ervoor dat hij resoluut de hand van Manora grijpt.
Een paar dagen later na een groot feest waaraan alle inwoners van het kleine koninkrijke meevierden gaan Manora en Satone terug naar Pawnkala. Satone wordt al snel koning nadat zijn vader is overleden. Het rijk van Koningin Manora en Koning Satone is een vredige. En elk jaar bezoeken zij het land aan de voet van de Himalaya en zo verenigen zich de twee staatjes vredig en liefdevol.
Elke volle maan vliegen de zeven mooie zusters door de nacht naar de verblijfplaats van een monnik bij een meertje. Ze genieten ervan om hier hun vleugels en staarten af te leggen en ze baden zich tot de zon weer bijna opkomt. Als de gouden zon met zijn eerste stralen de horizon vol vuur zet, vliegen ze rustig en vredig weer terug naar hun vader.
Op een van de vollemaan nachten hoort een jager van het nabijgelegen koninkrijkje Pawnkala gewisper en gefluister zoals hij nog nooit had gehoord. Hij gaat op onderzoek uit en ziet hoe de zeven schoonheden hun vleugels en staarten afleggen en weer hun bad nemen. De jager bezoekt de monnik en vraagt hem of hij weet hoe hij zo´n prachtige vogelvrouw zou kunnen vangen om deze aan zijn prins Sutone te schenken.
De monnik vertelt hem dat de enige manier om zo´n fantastische hemelse figuur te vangen is dat je een gelijk zo fantastisch mooi wapen moet gebruiken. Alleen de lusvormige kronkelige lus van de koning der slangen zou zo´n vogelprinsesje kunnen vangen. Het lukt hem om deze lus te lenen en bij een volgende gelegenheid ligt hij klaar om de mooiste vogelprinses te vangen. En ja, het lukt hem. Gevangen in de strik probeert Manora met al haar krachten los te komen, maar het lukt niet.... De jager Bun neemt de veren en zijn veroverde prinsesje mee om aan de prins te presenteren. Prins Sutone, jong en knap, wordt meteen verliefd en trouwt zijn Manora.
Hoewel de goede prins goed voor haar zorgt, is Manora niet gelukkig. Haar hart verlangt naar de lucht, naar haar eigen koninkrijkje met de mensen die daar in het hemelse rijk wonen. .. Daar aan de voet van de Himalaya. Zevoelt zich als een gekooide vogel... Maar zoals alle gekooide dieren begint ze na verloop van tijd te vergeten wat vrijheid is Ze wordt ook verliefd, zwaar verliefd op de prins en ze vergeet dat ze een kinaree, een vogel-prinsesje is.
Dan komt er oorlog over Pawnkala. Als kroonprins krijgt Sutone de taak om het leger te leiden en hij laat -met pijn in het hart- zijn geliefde achter onder de hoede van zijn ouders.... Binnen de paleismuren heeft Sutone een vijand: de 'minister van rechtvaardigheid' . Lange tijd heeft deze geprobeerd hem te manipuleren, maar prins Sutone is niet alleen slim, maar ook nog eens moeilijk te manipuleren. De honger naar macht is groot en juist nu, tijdens de afwezigheid van de prins, ziet de minister zijn kans schoon.
Op een nacht schrikt de koning wakker uit een droom. Hij vertelt het tegen de 'minster van rechtvaardigheid'. Deze geeft een fraai staaltje van toneel weg als hij diep loopt na te denken. Na lang nadenken zegt hij: 'Ik zie de dood, 't is de dood... U moet een serieus offer brengen van een van uw naasten. Het is Manora, het moet Manora zijn." De koning probeert nog andere oplossingen, maar de minister houdt voet bij stuk. (Het komt hem wel goed uit: een mooie gelegenheid om de prins te verzwakken). Manora die alles gehoord heeft stapt op de koning af. "Hoogheid, ik offer mezelf op opdat u verder kunt regeren, maar ik heb een wens, meer een voorwaarde. Ik wil een afscheidsdans doen..." De koning stemt met pijn in het hart toe.
De avond komt dat Manora haar afscheidsdans zal houden. Manora heeft haar goudenglitterjurk aan en haar gevederde vleugels. Er wordt een kampvuur gemaakt en Manora begint te dansen... Ze danst en danst en met alle sierlijke bewegingen en sprongen werden de vleugels sterker en sterker. Manora wordt weer een met haar vleugels. Dan, bij een sprong in het vuur spreidt zij haar vleugels en zweeft weg, op weg naar haar vader in het koninkrijkje onder aan de voet van de Himalaya!
Na een lange strijd komt de prins terug en hoort wat Manora is overkomen. Woedend gooit hij de minster van rechtvaardigheid in de kerkers en gaat op zoek naar zijn geliefde. Als eerste trekt hij naar het meertje waar Manora ooit gevangen was genomen. Hij ontmoet de monnik en die zegt: "Hier is de ring die Manora achterliet. Ze weet weer dat ze een vogelprinses is en laat weten dat als je echt van haar houdt dat je dan zelf op een fatsoenlijke manier bij haar vader om haar hand moet komen vragen." De prins wil niet anders! "Maar pas op, het zal niet meevallen. Ik schenk je deze aap, hij zal je de weg wijzen en van raad voorzien. Het is een zwaar avontuur en het duurt 7 jaar, 7 maanden, 7 weken en 7 dagen voor je haar terug zult vinden...." Prins en aap gaan op pad en uiteindelijk komt hij in het land van de vogelmensen.
De aap raadt hem aan te rusten bij het meer. Juist komen er een paar vogelmensen aan die kruiken water komen vullen om Manora te wassen. De aap adviseert de prins om de ring die hij van de monnik heeft gekregen in de kruik te stoppen zonder dat de vogelmensen dit kunnen zien. Dat lukt...
Manora is de prins niet vergeten. Als tijdens het wassen de ring in haar schoot belandt, geeft ze een gilletje van blijdschap. Manora hoort de andere vogelmensen die de kruiken hadden gevuld uit. Zo komt ze te weten dat de mooie prins daar aan de rand van het water rust. Blij gaat Manora naar haar vader en vraagt hem om prins Satone te horen. Hij komt vragen om haar hand.
De prins vraagt plechtig om de hand van de dochter. De koning is vereerd en blij met de prins, een nette echte prins. Toch vindt hij dat de menselijke prins een test moet afleggen. Als hij echt van manora houdt, dan moet hij haar uit al zijn dochters kunnen kiezen. Zo gebeurt het dat alle dochters hun mooiste gouden glitterende zijden jurken aantrekken en ook hun vleugels. Samen zitten ze in een kring. Prins Satone schrikt van al die gelijkuitziende schoonheden. Maar de ring om de vinger van 1 van hen, EN de blik in haar ogen zorgt ervoor dat hij resoluut de hand van Manora grijpt.
Een paar dagen later na een groot feest waaraan alle inwoners van het kleine koninkrijke meevierden gaan Manora en Satone terug naar Pawnkala. Satone wordt al snel koning nadat zijn vader is overleden. Het rijk van Koningin Manora en Koning Satone is een vredige. En elk jaar bezoeken zij het land aan de voet van de Himalaya en zo verenigen zich de twee staatjes vredig en liefdevol.
Kijk ook hier: ´Manora waterval´